Z roku na rok beton komórkowy zyskuje na popularności jako materiał murowy. Jaka jest jego historia, kiedy został wyprodukowany po raz pierwszy? Jak jego technologia produkcji zmieniała się na przestrzeni kolejnych lat?
Początki w XIX wieku
Pierwsze próby prowadzące do uzyskania betonu komórkowego podjął wynalazca Zernikow w 1877 roku, czyli jeszcze w XIX wieku. Udało mu się sporządzić, z piasku kwarcowego i spoiwa wapiennego, zaprawę w parze wodnej – z wykorzystaniem kontrolowanych warunków wysokiego ciśnienia. Warto podkreślić przy tym fakt, że były to pierwsze próby wykonania sztucznego kamienia budowlanego przy użyciu naturalnych surowców.
Udoskonalenie formuły Zernikowa
Wynalazek budowlany Zernikowa został udoskonalony przez Michaelisa, który przekształcił zaprawę wapienno-piaskową o niskiej zawartości wody w twardy i trwały wodzian krzemu wapnia. Aby to osiągnąć, Michaelis również wykorzystał parę wodną pod wysokim ciśnieniem. Technologia parowo-ciśnieniowa użyta przez niego w 1880 roku została opatentowana jako metoda produkcji sztucznego kamienia w technologii parowo-ciśnieniowej (patent DRP 14195).
Patent E. Hoffmana
Dziewięć lat po tym, jak Michaelis uzyskał swój patent, inny wynalazca – E. Hoffman – otrzymał patent na metodę osiągania zwiększonej objętości materiału budowlanego, przed jego utwardzeniem. Wykorzystał do tego celu reakcję rozcieńczonego kwasu solnego z mączką wapienną. Tak powstała zaprawa cementowo-gipsowa zawierająca pęcherzyki powietrza.
Wykorzystanie proszku aluminiowego w wyrastaniu mieszanki
W 1914 roku przyznano patent, który znacząco przyczynił się do stworzenia procedur powstawania betonu komórkowego w formie, jaka jest znana obecnie. Mowa tu o dodaniu proszku aluminiowego do mieszanki wapnia z wodą. W wyniku zachodzącej reakcji chemicznej jest uwalniany lżejszy od powietrza wodór, który uchodzi z masy, pozostawiając ją w postaci spulchnionej (masa pełna jest pęcherzyków powietrza). Patent ten uzyskali J.W. Aylsworth oraz F.A. Dyer.
Uzyskanie betonu komórkowego przez Axela Ericssona
Wszystkie wcześniej wykonywane próby produkcyjne i prowadzone badania doprowadziły do tego, że w 1923 roku w Szwecji Axelowi Ericssonowi udało się uzyskać beton komórkowy. Po kolejnych czterech latach Ericsson jako pierwszy przedstawił produkcję betonu komórkowego z zastosowaniem proszku metalowego oraz utwardzaniem w parze wodnej pod wysokim ciśnieniem.
